Start: Parkeerplaats Weverlose Volmolen, Zandstraat 2, Merselo
Routebeschrijving:
– Bij de Volmolen op de parkeerplaats is wandelknooppunt 31
– Volg vanaf 31 de onopvallende zwarte paaltjes met grijze pijlen naar de wandelknooppunten 27 – 26 – 25 – 24 – 12 – 23 – 34 – 33 – 35 – 37 – 32 – 31
Route uitstippelen kan via de website van Hart van Limburg.
Al jaren hoor ik hier thuis dat we eens moeten gaan wandelen in het Loobeekdal. Ik wierp wel eens een blik op de topografische kaart, maar werd er niet heel warm van. Verhalen als: “het is daar enorm veranderd”, sloeg ik in de wind. Tot ik laatst voor een ander project door het gebied heen reed en super enthousiast werd. Hier in dit gebied van de #LimburgsePeel wilde ik terug om te wandelen!!!
En wow! Wat een toffe wandeling hebben we gemaakt. Qua afstand was deze niet zo lang, maar er was zoveel te zien dat we er toch nog bijna een halve dag over gedaan hebben. Het begint eigenlijk al direct bij de parkeerplaats. Daar staat de Weverlose Volmolen. Een nieuw project van Stichting Loobeek om de oude historische waarden in het gebied terug te krijgen. Deze volmolen is momenteel de enige volmolen van Nederland. Is de deur geopend, neem dan zeker een kijkje. Een ander project van deze stichting langs de route is de boerenschans. Vanuit de lucht is de plattegrond goed te zien. Wijk even van de route af om in de schans te kijken.
We volgen de beek en meteen valt de roestbruine kleur van het water op. Je kunt je het nauwelijks voorstellen, maar de bodem onder je voeten is steeds in beweging. Via breuken komt de opgebouwde spanning vrij in de vorm van aardbevingen. In het Loobeekdal kruis je de Tegelenbreuk, een breuk die parallel loopt aan de Peelrandbreuk. Hoewel de breuk zelf niet te zien is, verraadt deze zich door wijst, ofwel opborrelend grondwater. Het grondwater wordt door de slecht doorlatende breuk gedwongen omhoog te stromen en komt zo in het beekdal aan de oppervlakte. Niet voor niets dat het op sommige plekken kletsnat is. Je herkent dit water aan die roestbruine kleur. Op sommige plekken zie je een olieachtige substantie op dit water drijven. Het is geen olie, maar het zijn ijzerbacteriën.
Wandelend langs de beek is het een waar avontuur. Bevers hebben het gebied overgenomen en zorgen ervoor dat ze zelf in een paradijs wonen. Ze hebben hier het landschap, als echte wateringenieurs, volledig naar hun hand gezet. Om de paar honderd meter zien we een beverdam. Daardoor komt het water hoger te staan. Leuk voor de bever, maar ook avontuurlijk voor ons. Via plankjes en spannende drassige stukken vervolgen wij ons pad. “PATS”, ik schrik van het geluid. Dat moet een bever zijn geweest die zich nu heeft verstopt achter de struiken. De kikkers laten zich beter zien en kwaken er lustig op los.
Het is volop lente en dat laten de bloemen ook zien. Boterbloem, meidoorn, fluitekruid en waterviolier, alles bloeit volop. Uit de eiken langs het pad komen draadjes naar beneden met daaraan kleine rupsjes. Ze hebben de eiken leeggevreten en zijn op zoek naar een nieuwe woning. Ze hopen zo met de wind meegenomen te worden naar een boom vol in blad om zich weer heerlijk vol te kunnen vreten. De witte kwikstaarten weten er wel raad mee, ze foerageren volop in de akkers rondom het beekdal. En als kers op de taart hebben twee hazen ons helemaal niet in gaten. Ze zijn volop met zichzelf en met elkaar bezig. We staan doodstil en ze komen dichter en dichterbij. Sprakeloos zijn we er van. Hier in het Loobeekdal kom ik nog vaker terug, want dit was een fantastisch rondje.
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met LimburgMarketing #limburgsePeel.
