Startpunt: ergens in de bossen ten westen van Heibloem
Soms heb je iets dat je dolgraag nog eens zou willen doen. Bij mij hoog op het lijstje stond de wens om op een willekeurige plek neer gezet te worden en dan maar te zien hoe je weer terug naar huis komt. Mijn man en dochter verdiepten zich blij in de atlas en kozen een mooie plek uit.
De GPS werd afgeplakt en op de telefoon werd internet uitgezet. Nadat de blinddoek was om gedaan, werd ik op de achterbank van de auto gezet. Al na twee minuten was ik de draad volledig kwijt. Terwijl de andere twee personen in de auto de grootst mogelijke lol hadden, voelde ik de ene bocht na de andere, vele zandpaden en oneindige rotondes.
Toen de auto eindelijk stil stond werd ik over een grasachtig pad naar mijn startpunt geleid. Ik kreeg de opdracht de blinddoek af te doen als mijn telefoon een keer over ging. Voor mijn gevoel duurde dat uren. Daar stond ik dan. Ik keek om me heen. Waar was ik? Ik stond aan de rand van een beek met achter mij een bos. Om de beslissing nog wat lastiger te maken stond ik op een T-splitsing. Waar moest ik heen? Dit hier het kwam mij totaal niet bekend voor, dus mijn man en dochter hebben hun werk goed gedaan.
Het is hier muis stil, dus ligt er geen weg in de buurt. Ik heb geen drempel van een brug gevoeld, dus we zijn de Maas niet over. Iets in mij zegt dat ik niet het bos in moet gaan, maar de beek moet volgen. Ik besluit linksaf te gaan en al naar een paar meter komt een wandelaar mij tegemoet. Zal ik vragen waar ik ben? Nee, dat is niet eerlijk. Ik knik de man vriendelijk gedag en loop verder.
In de verte doemt een wandelknooppuntenpaaltje op. Die gaat mij vertellen in welke gemeente ik ben. Wat schetst mijn verbazing? Ik zit nog in de gemeente waar ik woon! Het nadenken begint opnieuw. Onze gemeente is groot, maar wij wonen in het noordoosten. Kijkend naar de zon weet ik dat ik niet naar het westen moet lopen. De beek wijst richting het oosten, dus deze blijf ik voorlopig maar even volgen. Na een tijdje besluit ik toch van de beek af te wijken. Hij lijkt te ver naar het zuiden te buigen. Ik zwerf door een bos en kom bij een oude boerderij uit met een informatiebordje. Dit bordje leert mij dat ik in de buurt van Heibloem ben. Er gaan wat lampjes in mijn hoofd branden. Als ik verder loop kom ik bij een weg. In de verte zie ik eindelijk iets bekends: de rotonde van het dorp Heibloem. Ik heb de uitgang gevonden! Vanaf nu weet ik de weg terug naar huis.
Na Heibloem pak ik een andere beek op en loop zo in een vrijwel rechte lijn terug naar ons dorp. Dit avontuur was erg leuk. Ruim een uur verkeerde ik in totale onzekerheid, al had ik kennelijk het geluk de goede richting op te lopen. Mijn man kijkt nu al uit naar de volgende dropping…
