Startpunt: Landgasthof Haarmühle, Beßlinghook 57, Ahaus-Alstätte
Een wandeling door het Witte Veen stond al lange tijd op mijn verlanglijstje. Ik had al veel verhalen over het gebied gehoord. Ik wilde het graag eens met eigen ogen zien. Dus toog ik naar het randje van Nederland, of ben ik nu toch in Duitsland?, voor een boeiende wandeling.
Na weer een verrukkelijk ontbijt bij Erve Hulsbeek nemen we daar afscheid en gaan we op pad voor onze laatste dag in het Twentse Land.
Wie de auto parkeert bij de Haarmühle komt terecht in een typisch Duitse ambiance. Aangezien wij de lunch al achter de kiezen hebben gaan we meteen op pad. Nou meteen, eerst nemen we uiteraard een kijkje in de Haarmühle zelf. De watermolen is open en als buurvrouw van een andere watermolen is het altijd leuk om zo’n vernuftig bouwwerk van binnen te zien. Een soort van gluren bij de buren.
We volgen de blauwe route. Precies lang genoeg en we zien meteen het hele gebied. Soms moet je ook gewoon het jezelf niet moeilijker maken dan noodzakelijk en het is heerlijk om pijltjes te volgen en niet na te hoeven denken. Het eerste stuk lopen we in Duitsland, maar na de Galgenberg verwelkomt al snel het bordje van Natuurmonumenten ons dat we in het Witte Veen zijn aanbeland.
Het is een gevarieerd bos met hier en daar wat heide. Dan komen we verrassend genoeg in een laan. Een klaphek leert ons dat hier Schotse Hooglanders in het gebied lopen. Rechts van het pad is het vochtig, het heet natuurlijk niet voor niks veen. In de verte zien we de Schotse Hooglanders staan, maar wij draaien af, een rododendronbos in. Heel apart om te midden van grove dennen zoveel rododendrons te zien staan. Dit is duidelijk het drogere deel van het gebied. Deze gedachten schiet nog niet door mijn hoofd of voor ons doemt een vlonderpad op. Huh? Hier een vlonderpad in deze droge grond met rododendrons? Beetje apart is het wel, maar bij het volgende vlonderpad zien we toch dat het hier wel eens wat natter kan zijn. Het is een bijzonder gezicht.
Aan het einde van het pad staan we ineens op de heide. Weer een compleet ander landschap. Aan afwisseling deze route zeker geen gebrek. We passeren een oud schuurtje dat nu door eigenaar Natuurmonumenten is omgebouwd als vogelkijkhut. Even verderop weer een pad met rododendrons. De wandelroute slingert er doorheen en dochter Agnes rent steeds vrolijk vooruit om dan tevoorschijn te springen als ik er aan kom. Wat een vrolijkheid.
Even later komen we bij grotere plassen, een reiger maakt dat ie weg komt en een paar meerkoeten kijken op. Dit is duidelijk weer een natter gedeelte van het gebied. Wederom passeren we een vogelkijkhut, maar omdat we ook al genoeg zicht hadden vanaf het pad gaan we niet binnenkijken. Volgens de informatiepanelen zitten hier ook boomkikkers. Nu is het wat vroeg in het jaar, maar het is wel lekker weer. Alle bramen die we tegenkomen krijgen dan ook een blik, maar we zien niks.
De route maakt nog een laatste ommetje over een stukje heide, waarbij ik me afvraag of ik nu alweer in Duitsland ben of nog steeds in Nederland loop. Bij een prachtige beuk steken de beek weer over en staan we alweer bij de Haarmühle. Tijd om naar huis te gaan, dit was een prachtige afsluiting van drie mooie dagen Twente. Snel maar weer eens gaan!
Deze wandelreis is mogelijk gemaakt door Oldenzaal Promotie. Wil jij meer weten over wandelen in de Twente kijk dan op de website van Uit in Oldenzaal.
Kijk trouwens voor meer informatie over het gebied op natuurmonumenten.nl/witte-veen.
Lees ook de andere artikelen van dit drieluik:
Twentse Wallen in Markelo
Wandelen in het hart van het Nationaal Landschap Noordoost Twente
