Startpunt: Daatjeshoeve, Heugterbroekdijk Nederweert
Samen met twee collega’s heb ik afgesproken op de parkeerplaats bij de Daatjeshoeve in Nederweert. Ik ga ze laten zien waar ik jaren gewerkt heb. Dat doe je natuurlijk in de mooiste tijd van het jaar, als de edelherten burlen, in september.
Het is nog vroeg op de avond als we het Weerterbos inlopen. Normaal gesproken geef ik hier excursies tussen de 2 en 3 uur, dus er is een hoop te vertellen. In de bronstperiode geeft ik in het Weerterbos nog een paar excursies. Ik vind dat hartstikke leuk om te doen. Ik heb zolang bij de edelherten gewerkt dat ik toch graag een beetje bij blijf en de mensen er graag over vertelt. De gidsen van het Weerterbos houden ook een blog bij waar je het wel en wee van de edelherten op kunt volgen.
Bij de start van de wandeling laat ik mijn collega’s zien wat de beheervrijwilligers allemaal doen voor de vlinders. Overal door het Weerterbos zijn stroken open gehouden voor de vlinders. In deze stroken valt licht en groeien veel kruidachtigen en struikjes (een soort bosranden dus). Ook wordt het extra warm als de zon schijnt en daardoor gedijen vlinders als bijvoorbeeld de kleine ijsvogelvlinder en het spiegeldikkopje. Deze laatste is hele bijzondere vlinder die alleen nog maar in het Weerterbos en in Nationaal Park de Groote Peel voorkomt. Deze vlinder gaan we alleen nu niet zien, want de vliegperiode is in juli.
Even verderop zien we voor de eerste keer het hekwerk van de edelherten, maar we moeten nog een bocht door voor we bij het wildrooster staan. Dit hekwerk moet er voor zorgen dat de edelherten in hun leefgebied van 50 hectare blijven. Als we over het pad doorlopen zien we links en rechts overal wissels, kleine smalle platgetrapte paadjes gemaakt door de herten. Ze springen ook met gemak over de sloot heen die naast het pad ligt. Een essenbosje in helemaal ingestort. De herten zitten hier vanaf 2005 en hebben in het begin dit bosje gebruikt om hun gewei aan te schuren. Daarnaast is ook nog de essentaksterfte, veroorzaakt door een schimmel, erover heen gegaan, met als resultaat een mooi ingestort bosje. Dit geeft weer een eigen dynamiek in de natuur.
Als we doorwandelen gaan we over de Brensbrug, waar de Oude Graaf onderdoor stroomt. Deze sloot is ooit gegraven om het landbouwwater dat vanuit de omgeving van Budel kwam, snel weg te kunnen voeren naar de Sterkselse Aa. Al dat water had tot gevolg dat bij flinke regen de huizen daar natte voeten kregen. Enkele jaren geleden is deze watertoevoer om het Weerterbos heen geleid en zijn er achter de Daatjeshoeve plassen gegraven die het water nu vasthouden en mondjesmaat afgeven aan de Sterkselse Aa. De huizen hebben daardoor geen natte voeten meer. Ander voordeel is dat de waterstand in het Weerterbos weer omhoog kan. Het van oudsher moerasbos kan zich zo weer herstellen.
Pas als we bijna bij de uitkijktoren zijn zien we het eerste hert. Het oude mannetje ligt in het veld een beetje te burlen, maar het mag geen naam hebben. Als we bij de uitkijktoren zijn zien we daar een groepje hindes staan. Ze lopen langzaam het veld op. De herten maken nog niet echt aanstalten om er achter aan te gaan en hangen wat in een andere hoek van het veld. Ze burlen wel veel en lopen wat op en neer, maar een hert dat zich ontfermt over alles hindes is er nog niet. Door het warme weer zijn de herten laat dit jaar.
Nu kan ik uren kijken naar de herten, want ik vind het machtig mooi om ze te zien, maar ook om hun gedrag te observeren. Mijn collega’s willen graag nog meer van het Weerterbos zien en de tijd tikt wel door. De zonsondergang zal niet lang meer op zich laten wachten. We lopen door naar het Maarhezerveld waar het Limburgs Landschap de toplaag vanaf gehaald heeft waardoor oude zaden in de grond weer een kans krijgen. In het voorjaar bloeien hier dan ook mooie plantjes als duizendguldenkruid en gevlekte orchis.
Wij lopen snel het moerasbos in. Het valt goed mee met de muggen. Dit gedeelte van het Weerterbos is een heel oud bos. Prachtige kronkelige bomen en een met mos begroeide ondergrond maken het een sprookjesbos. Echter is het inmiddels al zo schemerig dat mijn fototoestel geen foto’s meer wil maken. Wij lopen snel door, want we moeten wel op tijd het bos uit zijn. De avond was meer dan de moeite waard!
Wil je nu ook een keer mee met mij of een van de andere gidsen op zoek naar de edelherten in het Weerterbos. In september en oktober geven we bronstexcursies. De data komen altijd pas in zomer voorafgaand online.
