Startpunt: Parkeerplaats Station Vlodrop, Station 20, Vlodrop
Op mijn to-wandel-lijstje stond nog een lange rondwandeling langs alle hoogtepunten van Nationaal Park de Meinweg. Toen mijn man vorige week zei: “Ik zou nog wel eens een grote wandeling over de Meinweg willen maken”, was de invulling van die weekenddag snel gemaakt. Tijd voor een prachtige winterwandeling.
We starten op een wat ongewone plek, bij Vlodrop Station. Verwacht hier geen grote stad of station, maar een gehuchtje met een paar huisjes waar ooit meer bedrijvigheid was dan nu. Door “achteraan” op de Meinweg te starten zit je meteen midden in de natuur.
We zetten meteen koers naar de Hooiberg waar je een mooi uitzicht hebt over een natte vallei. Sporen van zwijnen vallen meteen op, maar hoe stil we ook zijn. We zien ze helaas niet. Dan door naar de Steenheuvel. Een oud eikenbos waarvan het hout eeuwenlang werd gebruikt door de mensen uit de omgeving. Resultaat is een bos met grillige bomen in allerlei bochten. De meeste bomen komen met meerdere stammen uit de grond. Het is onder de grond één boom. Mooi voorbeeld van een hakhoutbos.
Dan steken we de Lange Luier over naar de Rolvennen. Weer zo’n bijzondere naam. De Lange Luier is een kaarsrecht pad helemaal van het begin van het bos, naar achteren tot bijna aan de Duitse grens. Mensen die het bos in gingen naar hun stukje bos moesten soms lang op hun kar zitten voor ze bij hun bosje waren. Lang luieren…..
Dat brengt me meteen bij de naam van De Meinweg. De naam komt niet van een weg naar een mijn, al ligt er boven op het plateaux wel een eerste aanzet tot wat de Beatrixmijn had moeten worden. Vroeger was de Meinweg opgedeeld in kleine stukjes grond. Menig inwoner van Herkenbosch, Vlodrop, Wassenberg, Niederkruchten had wel een strookje grond in de Meinweg. Nog steeds zijn er veel particulieren die grond hebben in het gebied. Als je langs de Lange Luier loopt zie je op de paar meter een andere invulling van de grond, dan bos, dan weide, dan heide, dan bos enz. enz. Het waren gemeenschappelijke gronden. In het Duits gemeynde gronden langs een weg (de lange luier) en dan is de link naar meijnweg en later verbasterd naar Meinweg gevonden.
Op naar de Rolvennen. De helderblauwe lucht weerspiegelt in het water. Wat heeft de heide zich hier prachtig herstelt na de brand in 2020. We zagen het vanaf de andere kant van de Maas waar wij wonen. Grote vlammen sloegen uit het bos. Dan weet je overigens ook dat het hemelsbreed niet ver weg is. Aan de vlammen zagen we meteen dat het goed mis was. Bovenaan op de Meinweg waar we straks ook nog komen is de brand begonnen en pas bij de spoorlijn is deze tegengehouden. Een immens stuk is verbrand.
We slingeren langs de Bosbeek naar het Elfenmeer. Verwacht geen beek te zien, het is meer een moeraszone op de grens tussen Nederland en Duitsland. Op het pad vindt Agnes een kleine reuzenhaan, een vrij zeldzame keversoort. Het Elfenmeer vind ik een van de mooiste plekjes van de Meinweg. Je kijkt prachtig uit over de heide en met wat geluk zie je reeën of zwijnen. Wij moeten het doen met vijf cirkelende buizerds boven ons hoofd.
Na de parkeerplaats waar de brand begon, gaan we weer het bos in en het duurt niet lang voor we de bij Kapel van Sint Ludwig komen. Vanaf deze kant komend is een kapel midden in het bos was vreemd. Maar wie dichterbij komt ziet dat er meerdere gebouwen in het bos staan. Ooit stond hier College Sankt Ludwig, een franciscaner klooster en jongensinternaat van Duitse franciscanen uit Saksen. Het klooster inmiddels verdwenen en is op het terrein het wereldkwartier van de Maharishi beweging gevestigd, die hun oorsprong in India heeft. Dit is te zien aan de bijzondere bouwwerken die er staan.
Terug naar de kapel, een rustpunt in het bos. Verderop verandert het bos in een park, dat ook bij het voormalige klooster hoorde. Ineens wandel je langs vijvers met rododendrons en kom je bij een theekoepeltje. Niet veel verder steken we de grens over. Niet voor niets, want dit heerlijke weer nodigt uit tot een bezoekje aan een terras. De andere reden om zo te lopen is dat we over het vlonderpad langs de Rode beek terug naar de parkeerplaats kunnen lopen. De naam rood slaat op de rode kleur die het water heeft van het ijzer wat hier in de grond zit. Bij een klein stroompje langs het vlonderpad kun je het goed zien. Wat was het een heerlijke tocht en wat is de Meinweg toch een prachtig gebied.
