Startpunt: Je kunt natuurlijk overal langs dit Streekpad starten, maar het officiële startpunt is Station Cuijk.
Tijdens een eerdere wandeling in het voorjaar zagen we de geelrode markering in het Maasheggen-gebied. Dochter Agnes was al enthousiast nog voor dat ik had uitgezocht welke route het is en wat de lengte is. Het Maas- en Peelliniepad loopt over een lengte van 122 kilometer in het uiterste noordoosten van de provincie Noord-Brabant. Een route langs een prachtige rivier en een duik in de historie.
We beginnen de tocht in Cuijk. Manlief zet ons af bij het startpunt en we spreken af dat we net zolang lopen als dat we zin hebben. Het is rustig winterweer en we lopen door het centrum naar de kerk met de dubbele torens. Wel leuk om er een keer naast te lopen in plaats van dat je ze vanaf de overkant boven de heide uit ziet komen. Daarna komen we bij de Maas, die we de komende uren niet meer uit het oog zullen verliezen. De zon komt mooi op boven de Maas. Bij het einde van Cuijk zien we de markering niet meer. We besluiten de route langs een paadje langs de Maas te vervolgen. Zolang je de Maas volgt kan er weinig fout gaat toch? Bij het klooster van Sint Agatha blijkt dat we toch de dijk hadden moeten hebben. Deze gaat op het lijstje om door te geven aan de controleurs. Dan komen we bij een plasje water en we horen een piep. IJsvogel! We speuren de waterkant af en ja, hoor daar zit ie. Hij laat zich prachtig zien. Wat een cadeautje. We lopen verder en gaan de Maasheggen in. Een prachtig kleinschalig landschap vol hagen dat we voorlopig niet meer loslaten. Achter iedere haag is er een verrassing van vogels, (in de lente de bloemen), en konijnen. De eerste linie-onderdelen zien we langs de Maas net voor Beugen. Restanten van kazematten kruisen onze weg. Net na het sluizencomplex van Sambeek beginnen mijn voeten zeer te doen. Maar hier is niet echt een handig ophaalplek. Het doel wordt Vierlingsbeek. Wellicht toch te veel voor een eerste keer na een tijd lang niet veel gelopen te hebben, want met m’n tong op de schoenen kom ik daar aan. Een prachtige eerste etappe, wat hebben we genoten. Morgen een verdiende rustdag.
Na Vierlingsbeek laten we de Maas definitief achter ons en we pakken de Molenbeek op. Na een bezoek aan de kapel in Holthees zwerven we door de bossen van Overloon. De markering is niet helemaal duidelijk, maar met behulp van de GPX komen we weer aan de juiste kant het bos uit. Eenmaal thuis geef ik via de website meldpuntroutes.nl, de fout door. Enkele dagen laten ontvang ik overigens al bericht dat het euvel is verholpen. Weer terug naar de Overloonse Duinen, want eenmaal het zand achter ons gelaten te hebben komen we in het dorp. Hier staat de WOII centraal. We lopen achter oorlogsmuseum langs waar diverse monumenten ons laten herdenken aan weleer. Op het plein vinden we niet alleen een tank, maar ook nog een eenpersoonbunkertje. Overloon heeft nog een attractie, namelijk het Zoopark. Om deze twee attracties met elkaar te verbinden loopt er een wandelroute van dieren oorlogstintje tussen de twee locaties. We vinden de neushoorn, pinguïn en dromedaris. Nadat we Overloon verlaten lopen we de bossen in richting Vredepeel. Het is stil, heel stil. We lopen uren en uren zonder ook maar iemand te zien. Hier kun je zeer coronaproof wandelen. Wel zien we veel gele trilzwammen op de bomen. Na Vredepeel gaan we door boerenland, maar het brengt een welkome afwissing, buizerds en bunker na bunker langs het defensiekanaal vergezellen ons. Nog even een klein ommetje door het landgoed van de Groote Slink en dan zijn we bij de weg van Elsendorp naar Boxmeer waar de taxi voor de terugreis op ons wacht.
Voor de volgende etappe krijgen we een verrassing. Het heeft gesneeuwd, dus we krijgen een mooie witte wereld cadeau. Nu wordt het vandaag warm, althans voor de tijd van het jaar. Dus de sneeuw zal aan het einde van de wandeling weg zijn. Maar voor nu beginnen in een witte wereld weer langs het defensiekanaal waar we de vorige keer geëindigd zijn. Vandaag lopen we door Boswachterij Sint Antonius, een groot bos- en heidegebied. De dennenbomen zijn hier ooit aangeplant voor de mijnbouw, maar met deze sneeuw is het prachtig om door een dennenbos heen te lopen. Na uren door het bos te lopen komen we op de heide. Langzaamaan breekt het wolkendek open en komt de zon tevoorschijn. Het is betoverend mooi. De zon wint aan kracht en met drie keer met de ogen knipperen en de sneeuw is weg. Bij de natuurpoort staat een karretje met To-go-catering. Wij scoren iedereen heerlijke erwtensoep, lekker om van binnen warm te blijven. Een kleine omzwerving om het bos heen en dan lopen we het bos weer in, waar deze keer een welkomstcomité ons op staat te wachten. Na een vriendelijke goedendag lopen we over de heuvels naar de Camping De Bergen in Wanroij, waar papa ons weer terugbrengt naar onze auto.
Dag 4 alweer. Vanaf Camping De Bergen lopen we afwisselend door bosjes, weilanden en akkers. Als we natuurgebied de Molenheide binnenlopen voelt het als thuiskomen. Ik wandel hier door mijn werk heen. Normaal gesproken wandel ik hier niet, want dan zie ik alleen maar werk. De eerste beste loslopende hond spreek ik dan ook aan, ondanks dat ik niet in tenue ben. Ik kan het niet laten. Dan komen er twee wandelaars ons achterop gelopen. Ze zijn ook het Maas- en Peelliniepad aan het lopen. Ze zouden er alleen ambitieuzere dag etappes op na, voor vandaag staat er 31 kilometer op het programma, terwijl wij er 18 doen. Niet voor niks dat hun tempo vele malen hoger ligt. We lopen een stukje met ze mee terwijl we kletsen over het pad. Na een minuut of 10 wens ik ze een prettige wandeling, dit tempo dat gaan wij niet volhouden. Na de Molenheide komen we weer bij het Peelkanaal met de bunkers. Hier treffen we ook het Duits Lijntje aan. Die staat ook nog op mijn programma voor ooit. De oude spoorrail ligt er hier nog in, samen met de ijzeren buizen die de trein moesten tegenhouden. De hazelaars bloeien. Heb je ooit die bloemen gezien? De vrouwelijke bloemen zijn roze en minuscuul klein, maar erg mooi. Het Peelkanaal volgend komen we bij Landgoed Tongelaar uit. We hebben weer een prachtige route gehad.
Dag 5 wordt een rondwandeling. Vanaf de parkeerplaats van Landgoed Tongelaar pakken we de route weer op. Ook deze keer heeft het gesneeuwd, maar nu zal deze niet verdwijnen. Op de paaltjes ligt een mooi ijslandschap. Eerst lopen we langs het kasteel en daarna gaat de route richting Escharen. Maar niet zonder dat we door de mooie natuur wandelen. Het landschap is betoverd mooi. Oude boerderijen en bomen maken van iedere foto een kerstkaart. Vanuit Escharen belanden we al snel in het vestingstadje Grave. Kleine straatje en oude gebouwen geven een soort Anton Pieck gevoel. De oude bierbrouwerij aan de Maas heeft helaas alleen nog een mooie gevelsteen “De Luijksche”. Langs de Maas gaan we verder. We zien wat hazen huppelen en de wind heeft sneeuwduinen gemaakt. Als we door de boomgaard lopen is het voor mij tijd voor een plaspauze. Agnes staat op de uitkijk. Als ik me weer wil melden, word ik gemaand stil te zijn. Ze zien een grote groep reeën. Ze waren net vlak voor haar neus overgestoken en staan nu tussen de bomen in. Prachtig om te zien. Hier kunnen we heel lang van genieten, maar we moeten verder. Langzaam lopen we verder. Langs vennen en door het bos komen we weer op Landgoed Tongelaar uit. Even een korte doorsteek richting het kasteel en dan zijn we rond. We hebben weer genoten.
Nog een klein stukje te gaan op de laatste dag. We worden afgezet aan de achterkant van Landgoed Tongelaar waar we de vorige keer de route verlieten. De route van vandaag gaat door veel boerenland met singels, oude boerderijen en slootjes. Het is afwisselend. Helemaal genieten wordt het als de zon ook nog gaat schijnen. Bij Haps zien we een reconstructie van een prehistorische boerderij. De tunnel onder de A73 door is een kleine uitdaging. Deze is door wateroverlast ondergelopen. Dan duurt het niet lang meer voor de Cuijk bereiken.
Deze 122 kilometer waren erg verassend en brachten ons op bekende en onbekende plekken in een regio waar ik dacht toch al alles gezien te hebben. Deze route heeft veel natuur in zich en is een verademing voor de rustzoeker.
