Startpunt: Parkeerterrein Deelerwoud, Delenseweg, Deelen
Wat een intrigerende naam, het Deelerwoud. Nu bestaat het gebied, naast ook zeker een stuk bos, vooral uit heide. Om in sprookjesachtige sferen te blijven, vandaag is het op deze herfstdag prachtig mistig.
Zodra je het gebied in loopt, zie je direct als wat fraaie eiken op de overgang naar een heideveld. Echt spectaculair wordt het wanneer we op de driesprong het rechterpad nemen. Werkelijk prachtige eiken omzoomen het pad, de een nog grilliger dan de ander. Links van deze eikenlaan ligt een wat kleinschalige heide met berken, rechts is het landschap open. Door de mist lijkt het nog uitgestrekter; je ziet vaag een aantal eiken, daarna houdt de wereld op. Na enkele honderden meters ligt er rechts ineens een schraal dennenbosje. Vanuit de dekking schieten drie edelhertenhindes tevoorschijn. In een sierlijke galop springen ze door het oranjebruine pijpenstrootje. De vele wroetsporen verraden ook de aanwezigheid van wilde zwijnen, maar die houden zich verborgen. Even verderop doemt in een ooghoek wel een ander beest op, een Schotse hooglander. Het zijn prachtige beesten. Aan een boomstronk schuurt het beest zijn hoorns. Een raaf laat vanuit de hoogte zijn onmiskenbare geluid horen.
Eventjes druppelt het wat, maar al snel is het weer droog. Hier achterin het gebied is het landschap open en sterk glooiend. De langzaam optrekkende mist maakt er een mooi ‘laagjeslandschap’ van. In de verte weer een hooglander, helemaal in zijn eentje midden op de heide. Het volgende pad mag gelukkig weer betreden worden. Van 15 september tot en met 15 oktober is het pad langs de heide namelijk afgesloten vanwege de edelhertenbronst. Nu kan ik mijn rondje toch volbrengen. Het wild krijgt hier sowieso veel rust en ruimte; tal van boeiend ogende paadjes zijn verboden terrein. Dat is maar goed ook, want naarmate de ochtend vordert, wordt het steeds drukker. Dan is het fijn dat je als edelhert, ree of zwijn even lekker kunt terugtrekken.
Nog een hooglander, wederom alleen. Er valt verder genoeg te zien. Een aantal eiken heeft het loodje gelegd, op het dode hout groeien wat paddenstoelen en op de bodem groeien soms fraaie polletjes gras. De grote openheid maakt plaats voor een intiemer, maar niet minder aantrekkelijk landschap. Tal van doorkijkjes, groepjes, maar ook losse bomen maken dit een aantrekkelijk gedeelte. De zon probeert door de grauwe wolkendeken heen te prikken. Het zorgt voor een prachtige gouden glans op de bosrand. Door de mist en het gespetter zijn de dennennaalden behangen met druppels. In het fraaie licht zijn het net diamantjes. De wolken geven zich echter niet gewonnen en dekken de zon weer snel toe.
Weer een bomenrij, nu Amerikaanse eiken. De niet natuurlijke soorten maken zich niet zo geliefd met hun slecht verteerbare bladeren, maar in de herfst kunnen ze ongelooflijk mooi kleuren. De kleur blijft beperkt tot een enkele exemplaar, maar dat is dan wel meteen een flinke dosis oranje. Het indrukwekkende formaat maakt het plaatje compleet.
Al snel komen we weer bij de driesprong waar het vanochtend in alle vroegte begon. Van de mist is weinig meer over, waardoor je nu veel verder kunt kijken over de glooiende heide. Een grotere groep Schotse hooglanders manifesteert zich in de fraaie eikenlaan. Menig bezoeker kijkt vertwijfeld toe: moeten we daar langs? De hooglanders maakt het allemaal niks uit. Zij gaan onverschrokken verder met waar ze goed in zijn: het eten van gras. Zo helpen ze het gebied open te houden, een fraai einde van deze echte herfstwandeling.
