Startpunt: Parkeerplaats Niederhaverbeck in Bispingen
Heide, dat wonderlijke landschap vol paarsbloeiende velden, heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, vooral op onze oosterburen. Sinds ik in Limburg actief ben in natuurbeheer, krijg ik elk jaar de vraag: “Blüht die Heide schon?” In Limburg kennen we de heidevelden goed, van de Maasduinen en de Meinweg tot de Pelen en de Brunssummerheide. Maar onze Duitse buren hebben ook hun eigen heideparel: de Lüneburger Heide.
Met meer dan 23.000 hectare is de Lüneburger Heide misschien wel het grootste heidegebied van Duitsland. Gelegen op een steenworp afstand van Hamburg en Bremen, trekt het tijdens de bloeiperiode van de heide talloze bezoekers. Dit gebied was in 1921 het eerste beschermde natuurgebied van Duitsland. Naast de uitgestrekte heidevelden vind je er ook bossen, beekdalen en venen. De iconische Heidschnucken-schapen, die al eeuwenlang de heide begrazen, zijn hier een bekend gezicht.
We beginnen onze verkenning bij Niederhaverbeck, een klein gehucht met een paar huizen, een natuurinformatiecentrum en de schaapskooi van de Heidschnucken. Vanaf hier starten we de 7 kilometer lange paarse route. Onze bestemming? Het hoogste punt van de heide, en dus stappen we vol enthousiasme op pad.
Onze tocht voert ons eerst langs oude akkers en door een sfeervolle bomensingel. Al snel doemt de heide op. Na een tijdje komen we bij een oude schaapskooi, en vlakbij vinden we een wildobservatiepost bij een indrukwekkend vorstengraf. Deze grafheuvel, een van de grootste van Noord-Duitsland, dateert uit de Bronstijd, ongeveer 1500 voor Christus. Terwijl we vanaf de observatiepost uitkijken over het landschap, hopen we op een glimp van edelherten, wilde zwijnen of reeën. Helaas blijven ze vandaag verborgen, maar de rust en het uitzicht zijn op zichzelf al de moeite waard.
Om de hoogste top van de Lüneburger Heide te bereiken, moeten we even van de route afwijken. We klauteren gestaag door het mulle zand omhoog naar de Wilseder Berg, met een hoogte van 169,2 meter. Ondanks de relatief bescheiden hoogte, worden we beloond met een adembenemend uitzicht. De zon breekt door de wolken en kleurt het landschap in warme tinten. De Wilseder Berg, ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijd, blijft als een herinnering aan de machtige gletsjers die eens over deze regio trokken.
Bij het afdalen van de berg merken we op dat het Heidetal rijk is aan jeneverbessen. Deze langzame groeiers komen in allerlei bijzondere vormen voor, van statig rechtopstaande exemplaren tot wat kromgetrokken struikjes. Jeneverbessen zijn zeldzaam en voegen een uniek element toe aan het heidelandschap. Een geelgors gebruikt ze graag om zijn gezang die begint met de eerste tonen van de 5e symfonie van Beethoven ten gehore te brengen. Ook een roodborsttapuit heeft een uitkijkpost gevonden. Hij overziet de heide vanaf een berk. We bereiken weer een oude boerderij aan de rand van een beekdal en merken dat we bijna terug zijn bij het beginpunt van onze route. Dit eerste bezoek aan de Lüneburger Heide heeft ons alvast een mooie indruk gegeven van dit betoverende gebied.
Voor de avontuurlijke wandelaars
Wil je meer van de Lüneburger Heide ontdekken? Dan is de Heidschnuckenweg iets voor jou. Deze langeafstandswandeling van 223 kilometer, verdeeld over 13 etappes, biedt een uitgebreide verkenning van de heidevelden, bossen en de karakteristieke schapen. Ideaal voor wie een diepere duik in dit natuurwonder wil maken.