Wat heb ik heerlijk geslapen vannacht. Het bed was hemels. Vandaag alweer de laatste dag in het Taubertal, maar niet voordat we ons laten verwennen met een uitgebreid ontbijt in de Tauber Lodge. Mini-chocoladebroodjes, zelfgebakken cake, gebakken aardappeltjes en nog veel meer lekkers: wat een feestje! Ze hebben ook een winkeltje met leuke deco-dingen, toch even neuzen.
We moeten op tijd weg, want vandaag staat iets bijzonders op het programma: een bezoek aan de Hohenloher Alpakahof. De boerderij laat zich, zelfs met behulp van Google, niet gemakkelijk vinden. En als we eenmaal aankomen, worden we warm ontvangen door de eigenaar. We krijgen uitleg over de alpaca’s. We gaan de weide in bij de vrouwtjes. Een paar dagen geleden is er een klein veulentje (cria genoemd) geboren. Wat is ie schattig… Alpaca’s krijgen alleen veulens op zonnige dagen tussen 11.00 en 15.00 uur. Ideaal voor de eigenaar. De vacht kent drie klassen, hoe lager op het dier, hoe lager de kwaliteit van de wol. Hier op de boerderij wordt echter alles gebruikt.
We gaan op pad met twee mannetjesalpaca’s: een bruine met een scheef gebit, maar die heel lief is, en een witte. Deze heet Carlos en is een tikkeltje eigenwijs. De eigenaar loopt eerst een stuk met ons mee, om de weg te wijzen en om aanwijzingen te geven over de omgang. De dieren raken snel afgeleid als ze wat lekkers zien. Meteen een uitdaging in het begin, want langs de weg staan appelbomen. Laten ze die appels nu heerlijk vinden, maar die mogen ze niet. Daar zit te veel suiker in en dat is ook bij alpaca’s slecht voor het gebit. Even verderop zien ze een andere lekkernij: rode klaver. En dan natuurlijk alleen de bloemen. Ze weten wel wat lekker is. Regelmatig stoppen we dan ook even om ze te verwennen.
Onze wandeling voert langs een watertoren, een bosrand en een landschap dat zo uit Zuid-Frankrijk lijkt te komen: zacht glooiend, met goudgeel graan en eindeloze rust. De alpaca’s lopen gestaag door en kennen maar een versnelling. Op dit slentertempo, waarbij je je tempo compleet aan het dier moet overlaten, wordt je heerlijk zen. Ook de omgeving helpt hier goed bij met het glooiende landschap. De bruine is de leidalpaca: stopt hij, dan stopt Carlos ook. Laat je Carlos voorop lopen, dan weigert hij gewoon verder te gaan, want zijn maatje moet in het zicht blijven. Naast elkaar lopen is ook lastig, want dan heeft Carlos de bruine ook niet goed in het zicht. Af en toe is het hilarisch, maar zo leren we de dieren goed kennen. De pas wordt ietsje versneld als de boerderij weer in zicht komt. Nog één laatste knuffel, wat zijn ze ongelooflijk zacht, en dan mogen ze weer bij hun maatjes in de weide.
De eigenaar geeft ons een alpacapakket mee vol verrassingen: van schoenzolen tot bruisballen en zelfs mestkorrels. En alsof dat nog niet genoeg verwennerij is, krijgen we ook een rijkgevuld lunchpakket mee. Op een recreatieweide midden in het bos genieten we van broodjes, pretzels, fruitspiesen, Italiaanse hapjes, vlees, toetjes en chocola. Beter kun je geen afscheid nemen van het Taubertal.
Het Liebliches Taubertal doet zijn naam eer aan: een streek vol charme, glooiende wijngaarden, kastelen en verfijnd eten. Een plek die smaakt naar meer. Wij hebben volop genoten.
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met het Liebliches Taubertal. Ontdek wat er allemaal in de regio te doen is op hun website.
Kijk ook op mijn andere blogs over het gebied:
Kloster Bronnbach in het liebliches Taubertal
