Startpunt: Parkeerplaats achterkant Jachtslot Mookerheide, Heumensebaan 2, Molenhoek
De spanning loopt al op als we over de oprijlaan omhoog rijden en na de bocht zien we dan een groot wit kasteel staan. We rijden er omheen en parkeren onze auto voor een mooie wandeling op Landgoed Mookerheide. Een landgoed met een jachtslot in jugendstil-stijl, prachtige kassen en tuinen. Vanaf het landgoed loop je zo de heide op.
Voor we aan de wandelroute beginnen brengen we eerst een bezoek aan de kassen en de tuinen. De zwarte poort staat open, een teken dat we welkom zijn. Vrijwilligers van eigenaar Natuurmonumenten kweken hier groenten en fruit en Zelfgeplukt heeft er een bloemenpluktuin. Tijdens de openingstijden van Zelfgeplukt kun je hier zelf een bos bloemen plukken. Binnen de muren, die ook vol staan met fruit, vinden we ook twee kassen, ook in jugendstil-stijl. De grote kas is zelfs de grootste van Nederland in deze stijl. Bij de kleine kas is een verdiepte tuin en een waterornament. Met al die bloemen is het hier heerlijk toeven.
Met moeite verlaten we de tuin, want we willen natuurlijk gaan wandelen. We lopen langs de achterkant van het jachtslot. In 1904 begon de bouw van dit kasteel door Jan J. Luden. Hij wilde graag dat de burgemeester en andere welgestelden in het dorp Heumen hem ook belangrijk vonden. Hij hield van jagen en door zijn eigen landgoed aan te leggen probeerde hij, tevergeefs, aanzien te creëren. Lang heeft hij hier niet gezeten, in 1909 stond het bordje te koop al in de tuin. Wel hield hij nog de tuinen, want hij wilde graag een tuinderij beginnen. Dit mislukte, dus hij zal vast trots zijn op hoe de tuinen er nu bij liggen.
Na de Tweede Wereldoorlog is het landgoed in handen gekomen van de Zusters Dominicanessen van Bethanië, zij stichtte er een kindertehuis. Ze waren volledig zelfvoorzienend en bouwden er een school, schuren en huizen. Nadat zij in 1984 weggingen kwam het landgoed in handen van Natuurmonumenten, die de eerste 30 jaar het jachtslot en omgeving verhuurde aan een hotel-restaurant. Nu is Natuurmonumenten druk bezig met de restauratie van het landgoed en jachtslot. Wel zijn er rondleidingen in het kasteel en over het landgoed.
Door het bos lopen we richting de heide. Een klappoortje verraadt dat hier grote grazers lopen. Het is even goed zoeken, maar door de bomen vinden we een paar Schotse hooglanders. Zij houden de heide open en eten het gras weg, af en toe geholpen door een schaapskudde. We komen over de Heumense Schans, een oud verdedigingswerk uit de 17e eeuw. Vanaf hier hadden ze een groot uitzicht over het Maasdal, maar het schijnt dat het nooit in gebruik is geweest. Wel hebben we een mooi uitzicht. We horen wat geritsel tussen de heidestruikjes en een zandhagedis zien we nog net wegschieten. Ze zitten hier volop.
Via een grote houten trap dalen we af of vervolgens weer te klimmen. Dit keer naar de Mookerschans, het zusje van de vorige. Wel met een andere vorm. Was de Heumense Schans vijfhoekig, de Mookerschans is vierkant. Vanaf de uitkijktoren hebben we een mooi zicht op de structuur van de schans en natuurlijk het over het Maasdal.
We verlaten de heide en zwerven door het bos heen. Vlak is het terrein niet, want we zitten hier aan de rand van de stuwwal. Het ijs duwde in de voorlaatste ijstijd de grond voor zich uit en kwam hier tot stilstand. Toen het ijs ging smelten stroomde het water via de dalen naar de Maas. Dus als we weer aan de rand van de heide staan, zien we een flinke heuvel voor ons. Tijd voor een flinke klim. Gelukkig hoeven we niet helemaal naar boven, want we slaan rechtsaf en gaan via een trap verder. Bovenaan staat een bank om uit te rusten van deze flinke klim, geen overbodige luxe. We zijn nu op de natuurbegraafplaats. Een onderdeel van het landgoed. Vroeger gebruikten de zusters een klein deel ook al als begraafplaats. We merken er niet veel van. Het is gewoon een bos, waarin mensen de gelegenheid krijgen in begraven te worden, maar dat valt niet op. Er mogen dan ook geen stenen, beeldjes en andere uitingen geplaatst worden. Wat opvalt is de zevenstammige-eik. Een van de vele boomboeketten van het landgoed. Om snel resultaat te bereiken hebben ze vroegen meerdere kleine eikjes in een plantgat gezet. Er zou er dan vast een gaan groeien, maar in plaats daarvan groeiden er meerdere en zijn ze met elkaar vergroeid. Zo lijken het nu al stokoude bomen.
De route is gemakkelijk te lopen, want we hebben deze keer de gele pijltjes gevolgd die Natuurmonumenten heeft uitgezet. We eindigen weer bij de tuinen, nog even opnieuw naar binnen om voor de laatste keer te genieten van de rust die hier heerst en de bloemen. Leuk voor thuis zo’n boeketje!
