Startpunt: Parkeerplaats bij de Hompesche Molen, Molendijk 6 in Stevensweert.
Op zoek naar een niet te lange wandeling, maar wel een met avontuur, kwamen we uit bij de Molenplas. Deze dagen in de kerstvakantie zijn we niet al te vroeg wakker, maar de zon gaat wel weer vroeg onder. Verder vindt Agnes het ook leuk om wat avontuur in de wandelingen te hebben. Rondom de Molenplas is er struinnatuur, dus je hoeft je niet aan het pad te houden, verder zorgen kijkheuvels en stapstenen voor de nodige afwisseling.
Zodra we de auto uitstappen valt eerst de grote stellingmolen uit 1722 op. Het is met 37 meter de hoogste molen van Limburg. Als we richting het water kijken zien we meteen de eerste uitkijkheuvel. Zodra we bovenop staan hebben we een prachtig uitzicht over de gehele Molenplas. Wij besluiten met de klok mee te lopen.
De informatieborden bij de entree vertellen dat de Molenplas in de Maasvallei ligt, een band van natuurgebieden langs de Maas tussen Thorn en Maastricht. Langs het water lopen is erg leuk. Er is altijd wat te zien, zelfs nu in de winter. De plas zit vol met allerlei vogels, zoals kuifeenden, dodaars en er vliegen ook grote zilverreigers rond. De plas zelf is groot, maar als wandelaar loop je voortdurend langs kreekjes, moerasbosjes en riet. Deze afwisseling maakt deze route zo leuk.
Wij gaan eigenlijk meteen van het ‘echte’ pad af. De grote grazers die hier het beheer van het gebied doen, maken hun eigen paadjes dwars door de jungle heen. Al zigzaggend volgen we deze ‘wissels’ en kunnen daarbij niet om de vele beversporen heen. Overal liggen verse afgeknaagde bomen en takjes. Hier in deze kreekjes voelen ze zich thuis. Als we verder wandelen schiet er voor ons een haas weg en vanuit een dode boom vertrekt een groene specht. Vanuit een hoopje stront schieten wat paddenstoelen omhoog. Een teken dat in de poep van grazers nog voedingsstoffen zitten.
We gaan de brug over en komen op een eilandje. Hier stort het water met stroomversnellingen van de Molenplas over in een volgende. Heel indrukwekkend om te zien. De route om weer van het eilandje af te komen is net zo indrukwekkend, of beter gezegd spannend. Voor sommigen wellicht zelfs een uitdaging. Grote stapstenen in een stroomversnelling wijzen de weg. Gelukkig is er een touw langs gespannen om je aan vast te houden. Het water staat door alle neerslag van afgelopen tijd hoog. Sommige stenen staan onder water. We wagen de oversteek en uiteraard gaat het fout. Ik maak een inschattingsfout en de steen ligt dieper in het water dan mijn oog deed vermoeden…. natte sok tot gevolg.
Stukje verderop staan de eerste grote grazers, Galloway-runderen. Deze schotse runderen met hun zwarte krulletjes beheren het gebied. Ze eten wat ze lekker vinden en houden het gebied open. Op sommige plekken komen ze bijna niet en daar ontstaat bos. Zo vormen ze als ware architecten het gebied. Bij dit groepje staan een aantal jonge dieren die dit jaar geboren zijn. Zeker als ze klein zijn, zijn ze met die wollige vacht superschattig. Maar aai ze niet. Moeder kan dat niet waarderen en zal dat laten weten. Het zijn “wilde” dieren, dus we lopen er met gepaste afstand omheen.
In de Molenplas ligt een vogeleilandje. Op de tegenoverliggende oever is een uitkijkplatform geplaatst. Vanaf hier heb je een mooi zicht op de aalscholvers die zich zitten te drogen. In de zomer is het hier een hels kabaal van broedende meeuwen. Om het eilandje heen zwemmen veel vogels als meerkoeten en zelfs een brilduiker.
Verder langs de route komen we nog meer Galloways tegen en verderop staat een koe alleen. Als we goed kijken zien we een hele kleine ukkepuk achter haar staan. Een kerstkalfje. Als runderen in een sociale kudde leven, zal een moeder zich alleen terugtrekken om daar het kalfje ter wereld te laten komen. Nadat ze een paar dagen alleen is geweest met het kalf, zal ze zich weer aansluiten bij de kudde.
We komen langs twee bomenmonumenten. Ze werden 1500 tot 2000 jaar geleden door de Maas de rivier in gesleurd en zijn al die jaren goed bewaard gebleven. Met de grindwinning in deze plassen kwamen deze stammen naar boven.
We zijn rond en kunnen terug kijken op een avontuurlijke mooie wandeling waar altijd iets te zien is. Wil je nu meer lezen over het gebied? Wij hebben ooit een digitaal magazine uitgegeven over de natuur in Limburg, Limburg in Beeld. In editie vier stond een artikel met meer achtergrondinformatie over dit prachtige natuurgebied.
