Startpunt: Kleine parkeerplaats met informatiepaneel aan de Molenbaan, Meijel
De meeste mensen kennen wel Nationaal Park de Groote Peel of de Deurnese Peel en Mariapeel, maar er tussenin liggen nog wat kleinere peelrestanten. Stichting Veen zet zich in om de grotere gebieden aan elkaar te verbinden en maakte wandelroutes langs deze gebieden. Ik wandelde het Struinpad Verheven Peel en ontdekte een mooie parel dichtbij huis.
Vanwege het warme weer was het alweer even geleden dat de wandelschoenen het huis hadden verlaten. Een goede tip om met dit warme weer toch te gaan wandelen is vroeg beginnen. Aangezien om 5 uur wakker bijna standaard is, zijn we opgestaan en richting het startpunt reden.
Het was niet koud, maar toch mistig. We zagen bijna niet waar we waren in deze kleine wereld. Maar we klagen niet, want met deze temperatuur valt nog prima te lopen. Puffen komt waarschijnlijk vanmiddag wel weer. Door de mist die boven het water hangt, hult het bos zich in een mystieke sfeer. We lopen langs het kanaal van Deurne waar we de hele tijd plop, plop, plop horen. Het zijn de eikels die uit de bomen in het water vallen. De bomen laten vanwege de droogte nu al massaal hun eikels vallen. Ze proberen zichzelf in leven te houden door geen energie meer te steken in noodzakelijke dingen. Zo overleef je als boom wellicht deze derde gortdroge periode op een rij.
Al snel komen we bij de vogelkijkhut. Het water heeft dezelfde kleur als de mist, dus is het een grijze waas. In de verte zien we eendjes op het water, maar welke geen idee. Even later lopen we door de graslanden. Misschien maar goed dat er mist hangt, want nu zien we niet dat we een de andere kant door een best wel agrarisch gebied lopen met mais, aardappelen en andere gewassen. De randen van het pad zijn een feestje voor het oog. Er bloeit nog van alles, met onder andere duizendblad, berenklauw en grote kattenstaart. De uitgebloeide planten zijn niet minder aantrekkelijk met alle tinten tussen groen en bruin, compleet met prachtige zaden en vruchten. Door het vochtige weer vallen ook de vele spinnenwebben goed op spinnenwebben.
We komen weer bij het kanaal en gaan nu de andere kant op en steken via een brug het kanaal over. Meteen erachter ligt nog een kanaal, de Helenavaart. We laten de beboste wereld van de kanalen achter ons en lopen nu slingerend over een groot grasland. Een wit huisje doemt voorzichtig op in de mist. Ook hier zien we weer veel spinnenwebben. De zigzagvormige ladders verraden de aanwezigheid van wespspinnen. De een gruwelt er misschien van; ik vind ze in ieder geval prachtig!
Wanneer we een volgend bos in wandelen, verdwijnt de mist dan toch ineens. Het bos is gevarieerd en daardoor erg prettig om doorheen te lopen. Dan weer jonge aanplant, dan weer een compleet ineengestort naaldbos, gevolgd door aantrekkelijke stukjes met lariks en beuk. In het bos staat een vliegtuigmonument ter nagedachtenis aan een neergeschoten Lancester bommenwerper. In het dagboek laten we een berichtje achter.
Bordjes langs het pad verraden dat we in de buurt komen van Pluk- en Theetuin In de 7e hemel. We zijn iets te vroeg, maar mogen toch de enorme tuin van 2 hectare betreden. Wat is het hier leuk! Bij binnenkomst een aangenaam terras, omringd door een bloemrijke boomgaard. Meteen daarna kom je in de fruitpluktuin, waar je onder andere aardbeien en frambozen kunt plukken. Daarna volgt -voor ons- het hoogtepunt: kleurrijke borders waar je bloemen kunt plukken, een grote vijver met massa’s kikkers en (heide)libellen en een grote speelheuvel voor kinderen. Na een rondgang door de tuin is het tijd voor ene versnapering op het terras. De aardbei-appelsap met carrotcake smaken me prima. Meer informatie over deze fraaie oase: www.inde7ehemel.com.
De zon breekt nu goed door en daarmee schiet de temperatuur omhoog. Tijd om er vandoor te gaan. Een smal paadje voert ons over een klein heideveldje. Het grote aantal dode bomen valt op. In de lucht de roep van een buizerd. Nee 2. Nee, 5! De cirkelen om elkaar heen, een prachtig gezicht. Meteen daarna pikken we de Helenavaart weer op. Gelukkig lopen we in de schaduw. Op de oevers groeit de machtige koningsvaren. De lijsterbessen zijn rijp en doen met hun oranje kleur hun best de aandacht te trekken. Een struik is nagenoeg helemaal kaalgevreten, op de bessen na. Op de hoek met het Kanaal van Deurne passeert een groepje kanoërs, geen straf met dit weer! Een groene specht schiet voor ons weg en lacht ons uit.
We steken via de bekende brug beide kanalen weer over. Een smal paadje leidt ons door relatief nieuwe natuur. Een haas schiet weg; een konijntje doet een veldje verder hetzelfde. Na de groene specht worden we hier begroet door de grote bonte. Na ongeveer 13 kilometer verschijnt onze auto weer in beeld. Het zweet gutst inmiddels van ons lijf, maar wat een prachtige route! En dat weer zo dichtbij huis.
