Voetstappenpad

Parkeerterrein Groot Kivietsdal,
Hilversumsestraatweg 19, Baarn

Na 25 jaar op de to-do-lijst gestaan te hebben was het dan zo ver. De heide bloeit en het is niet zo verzengend heet, dus tijd voor het Voetstappenpad van het Goois Natuurreservaat rondom Hilversum. 25 jaar op de to-do-lijst? Ja, sommige routes wachten gewoon op het juiste moment. Ik heb de folder al die tijd bewaard en eens moest het er van komen. Ieder jaar was er wel wat, maar de betonnen paaltjes lopen niet weg.

Zeker deze betonnen paaltjes niet. Ze staan er namelijk al vanaf 1939. Een werkverschaffingsproject was de oorzaak van deze wandeling. Werklozen zetten de route uit en maakten de betonnen palen met de voetstap er in. Ik ben dol op oude routes, maar meestal overleven ze de tijd niet. Dat was met deze route ook bijna het geval geweest. Hij raakte in verval, maar in 1997 heeft het Goois Natuurreservaat de route opgeknapt en nieuw leven ingeblazen.

Omdat Hilversum niet om de hoek ligt en ik de weersvoorspellingen toch niet helemaal vertrouw, staan we vroeg op. Ze zeggen wel dat het vandaag niet zo warm wordt, maar voor je het weet zit het kwik weer hoog. Om half 6 ben ik, net voor de wekker gaat, wakker. Raar toch, dat je biologische klok dat weet? Tas inpakken en even rustig ontbijten. Tegen half 7 zitten we in de auto. Om 8 uur komen we aan op de plek waar ik de auto neer wil zetten. Je kunt je auto op veel plaatsen langs de route parkeren en er is geen vast beginpunt. Het parkeerterrein van het Groot Kivietsdal is gemakkelijk vanaf de snelweg A27 te bereiken en de auto staat in de schaduw onder de bomen. Ook niet onbelangrijk.

Het pad dat we als eerste moeten nemen is omgetoverd tot tijdelijke bouwweg in verband met de aanleg van een busbaan en natuurbrug. Het ontneemt ons de rust, want de grote zware vrachtwagens denderen geregeld voorbij. We horen het geluid van de A27 en voor ons raast af en toe een trein voorbij. Het kost ons moeite om tot rust te komen en op te gaan in de route. Zelfs dochter Agnes klaagt over de herrie, ze mist de natuurgeluiden. Nadat we het spoor zijn overgestoken en de snelweg achter ons gelaten hebben, komt de rust wel degelijk. We vinden wel dat de route slecht staat aangegeven en we zoeken onze weg door het licht heuvelende bos. Tot we tot het inzicht komen dat dat waarschijnlijk komt doordat we de route verkeerdom lopen. Ik heb ergens van internet de GPX gehaald en die loopt zo, maar op de betonnen paaltjes valt duidelijk op dat meestal de ene kant de voet witter is dan de andere kant en dat de betonnen paaltjes vanuit de ander kant komend wel te volgen zijn. Ach, we zijn begonnen en we komen er wel uit hoor, ik ben van vroeger uit redelijk bekend hier. Ik zal de GPX omdraaien zodat deze in de juiste richting van mijn website te downloaden is. Dat loopt een stuk gemakkelijker.

Als eerste komen we op de Zuiderheide. Meteen worden we al blij, want de heide bloeit prachtig. Stukjes stuifzand doorbreken de paarse vlakte. Ook de krenteboompjes die op de heide staan maken het een prachtig landschap. Hier kwamen we voor! Wat een uitgestrekte paarse wereld. Ik kan het niet laten een paar panoramafoto’s te maken. Dat zul je hier ook wel zien, dat geeft toch net even iets meer weer van de uitgestrektheid dan een enkele foto. We lopen trouwens over de oude postweg vertelt een bordje. De oude A1 van vroeger om met paard en wagen van Amsterdam naar Bremen te rijden. Lijkt mij een heel eind over deze hobbelige ondergrond. Wij zwerven verder en de leeuweriken en roodbordtapuiten vliegen ons om de oren. Gelukkig is er altijd wel een exemplaar dat even wil poseren voor de foto.

Nadat we deze heide gehad hebben en een stukje door het bos liepen, horen we alweer een weg. Goed uitkijken, want het is de drukke weg van Hilversum naar Laren. Even later lopen we op de Westerheide en is het weer stil. Zodra we bij de open heide aankomen worden we begroet door een kudde Schotse hooglanders. Deze dieren zorgen er voor dat de heide open blijft en wij kunnen genieten van de uitgestrekte velden. Ze doen hun werk goed, want het ziet er strak paars uit. Hier ontbreken echter wel wat boompjes op de heide en helaas vindt de blauwe lucht het al wel genoeg geweest voor vandaag, want langzaam komen er meer wolken. We vinden het niet erg, want valt de temperatuur hopelijk ook mee vandaag.

Bij een bankje pauzeren we en dat vind ik een mooie plek voor het neerleggen van een geschilderde kei. In Duitsland (maar al eerder ook in Nijmegen) kwam ik dit tegen. De geschilderde stenen worden gevonden door mensen, terug gemeld op de facebookpagina Kei Tof en dan weer ergens neergelegd. Zo zwerven deze mooie stenen heel Nederland rond. Mijn steen is in iedere geval van Limburg al naar Hilversum gereisd, eens kijken waar deze nu weer heen gaat. Ben benieuwd. Dus mocht je een geschilderde steen in de natuur vinden. Neem hem mee, maak een foto en leg hem weer op je volgende wandeling weg.

We steken een laan over en na een stukje heide komen we uit bij een wijk. Dit is jammer, want er ligt een nieuw ecoduct en daar kun je ook overheen wandelen. Dat zou voor de natuurbeleving wel beter zijn. Nu moeten we langs een afvalwerking en flats. Jammer, maar die waren er in 1939 vast nog niet. Even doorstappen en we duiken het Corversbos in. Op de heide was het al niet druk, maar hier is het nog stiller. Het wordt steeds donkerder en als we langs het water van een vijver lopen, voelen we de eerste druppels. Hier ben ik eerder geweest. Deze vijver staken we over toen ik de Oude Bondswandelweg van Amsterdam naar Arnhem liep. Toen zagen we hier een ijsvogel die prachtig bleef zitten. Nu zien we alleen regendruppels en gaat het steeds harder. Onder een dikke kastanje schuilen we. Gelukkig lopen we in het bos.

Een blik op Wetteronline (ja ik kijk op een Duitse pagina, veel accurater dan Buienradar) leert dat schuilen voor deze regendruppels wel zin heeft, maar dat er geregeld vanmiddag nog meer gaat komen. Ik weet dat we straks een stuk krijgen zonder bomen, dus dat wil ik gehad hebben voor dat de volgende bui komt. Dus hup, weer in de benen. We lopen langs de vijver het bos uit en passeren een aantal villa’s. In de verte zien we buitenplaats Jagtlust. We volgen de laan die op de grens ligt van het bos en de weilanden van de landgoederenzone die hier rond ’s-Graveland ligt.

Na het bos is het even doorbijten. Er komt een flink stuk bebouwing. Zo’n 2,5 km doorstappen en je bent er zo doorheen. Veel huizen en vooral flats en bedrijven stonden hier in 1939 nog niet, dus als je bedenkt dat hier vroeger wel natuur was… We denken er maar niet te veel over na en zetten de pas er stevig in. Niet alleen om snel weer in de natuur te staan, maar ook omdat we in het bos kunnen schuilen voor de volgende bui en dat gaat hier in de wijk niet. We halen het net niet, want net na het winkelcentrum voelen we de eerste lichte regen. Gelukkig bedenkt de regen zich en kunnen we redelijk droog naar de Hoornboegse heide lopen.

We krijgen weer een flinke lap roze heide te verstouwen. Trouwens een leuke discussie. Roze heide of paarse heide. Iedereen zegt paars, maar ik vind het plantje toch echt roze. Wat vind jij? Agnes en ik hebben er in ieder geval een heerlijke discussie over. Een kudde herkauwende charolais-runderen verwelkomt ons, witte Franse koeien. Deze heide glooit weer meer. We moeten zelfs omhoog over de top heen met een mooi uitzicht tot gevolg. Lang kunnen we er niet van genieten, want dikke druppels vallen op ons neer. Dat wordt rennen naar een dikke beuk. Je hoeft natuurlijk niet onderaan te blijven staan om te schuilen. Agnes klimt er meteen maar in. Al snel is het weer droog.

Op naar het laatste stukje van de route. De zon gaat weer schijnen en we passeren de spoorlijn met de oude betonnen bogen, een restant uit de oorlog toen ijzer schaars was. Daarna gaan we over de A27 en zien we links een ecoduct liggen. Dan hapert de route even. De GPX zegt rechtdoor, maar dat kan niet meer vanwege de afrastering, dus blijven we het fietspad volgen. Het eerste klaphek geeft duidelijk aan dat we daar niet in moeten, dus lopen we door naar de tweede. Hier geen wegwijzer van welke kan dan ook. We lopen toch maar het gebied in van het Hilversums Wasmeer. Ook hier een welkom, maar dan van een jonge haas. Hij is niet bang en wij lopen rustig aan hem voorbij. Al snel zien we de betonnen palen weer en komen we bij het Wasmeer. De heide staat tot op de rand van het meer en in de uitkijkhut nemen we onze laatste pauze.

Nog maar een klein stukje en dan zijn we rond. Eerst nog door het Cronebos. Ook hier waren we eerder met de Oude Bondswandelweg, maar de imposante beukenlanen vervelen nooit. Op de Hilversumse golfbaan meppen een paar mensen actief tegen een balletje. De heide staat hier ook tussen de banen door. De eindstreep komt in zicht. Het was een prachtige route. Wel moet je niet bang zijn van loslopende honden, want die hebben we in overvloed gezien. Ook daar waar ze gewoon aan de lijn moeten.