Startpunt: Bij wandelknooppunt 92, in de berm van de straat met de naam Asbroek
Waar ben je gaan wandelen? In Waterbloem. Waarschijnlijk heeft (bijna) nog nooit iemand er van gehoord. En onbekend maakt onbemind? Wellicht wel, maar vandaag was dat een voordeel. Want veel mensen trekken er dit weekend op uit. De zon schijnt en door het Corona-virus is alles gesloten, dus wandelen is nog de enige optie. Mensen zitten de hele week al thuis en zoeken in het weekend dus de natuur op. Nu moeten mensenmassa’s vermeden worden, dus dat betekent ook dat je niet naar een natuurgebied moet gaan waar het op iedere “normale” willekeurige mooie zondag al druk is, want dan weet je dat het nu extra druk is. Verder is het advies in de buurt van je eigen omgeving te wandelen. Deze twee adviezen nemen wij dan ook graag ter harte.
Waterbloem is een groot bosgebied bij…. Ja, waarbij eigenlijk? Dat is waarschijnlijk ook de kracht van de onbekendheid, want het ligt bij Heibloem, een klein dorpje met nog geen 700 inwoners. Waterbloem is een groot gebied van meer dan 500 hectare, maar dan heb ik de Asbroekerheide, het Spaanse bos en de Nederpeel die er aan vastliggen nog niet meegeteld. Dus al met al hectares onbekende natuur. We hadden met elkaar afgesproken dat als we toch te veel mensen zouden zien, we direct terug naar de auto zouden gaan.
We kozen ervoor om het wandelknooppuntensysteem te volgen. Lekker gemakkelijk, niet de hele tijd op de GPX te hoeven kijken en toch heerlijk wandelen. Onze dochter kreeg het briefje met de nummers, je maakt er zo gewoon een soort speurtocht van. Tip voor andere ouders! De nummer die wij liepen waren: 92 – 93 – 97 – 96 – 95 – 51 – 57 – 53 – 54 – 50 – 20 – 11 – 21 – 22 – 23 – 25 – 41 – 42 – 43 – 41 – 70 – 69 – 90 – 91 – 92.
Allereerst ging de route over de Asbroekerheide en de Ophovensche Zandberg. Het pad slingert over een stuifduin; mooie wortels van bomen laten zich zien. Dat de lente is begonnen laten de vogels ook weten. Worden we ’s morgen letterlijk om 6.00 uur het bed uitgefloten, zijn ze hier ook volop aanwezig. Een roodborstje begroet ons en even verderop is het een herrie van goudhaantjes in een spar. Even later zoeven een paar witte dotjes met een lange staart voorbij; staartmeesjes. Die zijn zó schattig. Over schattigheid gesproken. In een wei ligt een aantal mooie schapen met hun nieuwe kroost. Ze kunnen nog maar amper op hun pootjes staan.
In deze omgeving zijn veel beken. En ook daar is de lente begonnen, hele bossen aan paarse dovenetel kleuren de oevers uiteraard paars. De magnolia staat volop bloei. Ai, als dat maar goed gaat met de komende vorst van volgende week. Daar kunnen die prachtige bloemen niet tegen. De sleedoorn kleurt ook de prachtig wit en in een oude eikenlaan staan sterhyacinten te bloeien. In dit bos vol lentetekenen kon de grote bonte specht natuurlijk ook niet achterblijven en geregeld vergezelde zijn geklop onze wandeling.
In Waterbloem gaat een kleine wereld voor mij open. Het gekke is, doordat het gebied praktisch om de hoek ligt en ik iedere week wel over de wegen heen rij die er doorheen liggen, heb je wel een beeld van het gebied. We waren er al wel eerder geweest uiteraard, maar kennelijk steeds in de verkeerde hoek, want ik had het beeld van een saai productiebos. En aangezien veel mensen dat niet mooi vinden, vonden wij dat een ideaal bos om nu wel eens door heen te gaan wandelen. Maar eigenaar Staatsbosbeheer heeft in het noordelijke gedeelte van het gebied aardig de bezem er doorheen gehaald. Wat een verrassing was dat! Stukken productiebos hebben plaats gemaakt voor moerassen met dode bomen en heide. De Roggelse beek die ooit als een kaarsrechte lijn door het bos stroomde, slingert nu weer. Het gebied is een verademing. De paden zijn open en omzoomd met heide. Het is er warm, zo warm dat zelfs een levendbarende hagedis al buiten is. Wat een potentie heeft dit gebied!
Het zuidelijke deel is inderdaad een beetje zoals we het kenden. Maar ook hier vonden we nog een mooi hoekje waar het wat natter was, dus ook daar liggen nog kansen. Wel was de productiebosfunctie hier nog goed te zien, maar voor de afwisseling helemaal niet erg. Na een stukje buitengebied volgen we tussen de akkers door nog een klein stukje Roggelse Beek. Zo in het open landschap gelegen heeft de diep ingesneden beek een heel ander karakter dan in het bos.
Oh, en het aantal mensen dat wij tegenkwamen, waren op twee handen te tellen. Waterbloem is dus een verrassende oase van rust.
