Startpunt: Pannenkoekenhuis Princenhof, Hoofdstraat 1, Driebergen-Rijsenburg.
(Klompenpadwandelaars kunnen hier vrij parkeren en bord alleen voor gasten negeren)
Meer dan honderd jaar geleden vormden de boerderijen en landgoederen op de grens van Zeist en Driebergen het gehucht Stoetwegen. Precies in dit kleinschalige gebied, op de overgang van bos naar weide, lopen we het Stoetwegenpad. We volgen de rode bordjes voor deze route.
Er staat geen startbord op de startlocatie, dus het is even zoeken naar het beginpunt. Al snel zijn we op weg en lopen we via het nieuwe station Driebergen-Zeist het buitengebied in. Oude kaarten laten zien dat het landschap hier in de afgelopen honderd jaar weinig is veranderd. Een laan met eiken, knotwilgen langs de sloot, wat een mooi gebied om doorheen te lopen. Bij het bruggetje maken we kans op een ree, maar ondanks het vroege uur zien we er geen. Misschien door de blaffende hond in de verte.
De A12 is een van de weinige moderne elementen op de route. We passeren de snelweg via een laag viaduct, met aan de overkant een faunapassage. Let daar ook op de mooie tongvarens. Aan de andere kant van de weg staat een lieflijk huisje dat ooit hoorde bij de schutsluis in de Rijnwijckse Wetering. Wie goed kijkt, ziet de resten van de sluis nog naast het huisje liggen. Aan het eind van het pad moeten we even goed opletten: we lopen langs de Kromme Rijn weer terug.
Wandelen langs de kronkelende Kromme Rijn is heerlijk. Je kunt ook het Kromme Rijnpad volgen, een route van 29 kilometer van Utrecht naar Wijk bij Duurstede. Die staat nog steeds op mijn to-wandel-lijst. Omdat we vroeg op pad zijn, kleurt de ochtendzon het water goudgeel. We volgen het jaagpad, dat vroeger werd gebruikt om schepen vooruit te trekken. Nu is het een afwisselend wandelpad, vol bloemen. Elk jaargetijde biedt iets anders.
Bijna in Bunnik slaan we rechtsaf, landgoed Wulperhorst op. Het speenkruid bloeit vrolijk geel en in de bomen verschijnt het eerste frisse groen. Over het weiland zien we het witte landhuis al liggen. Via een statige eikenlaan lopen we ernaartoe. De Wulperhorst werd gebouwd door J. Huydecoper, ook eigenaar van Slot Zeist en Blikkenburg. Ooit hadden de drie landhuizen zichtassen naar elkaar toe. Misschien komt het huis je bekend voor: tot 2018 woonde pianist Wibi Soerjadi hier. Nu is het een zorginstelling. In het landschapspark valt ons oog op een afgezaagde boom naast de boerderij: een ooievaar zit er te broeden. Op het grasveldje bij een oude eik maken twee spreeuwen ruzie.
We wandelen verder en komen vanzelf bij kasteel Blikkenburg op het gelijknamige landgoed. De oorspronkelijke ridderhofstad werd al in 1687 gesloopt. Het huidige huis is particulier bezit. Wat vooral opvalt, is de grote boerderij erachter, daar stond ooit het oude kasteel. De boerderijen waren onmisbaar, want de landgoederen zijn ontstaan uit de ontginning van de moerassige grond aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug.
Nog voor we landgoed Schoonoord bereiken, slaan we rechtsaf langs de Blikkenburgsche Vaart. Op het eerste gezicht een saaie rechte sloot, maar hij ligt hier al eeuwen. Er is veel te zien langs het water: roze pinksterbloemen, gele bloemen van een soort mosterdplant. Op een boomstam zonnen twee schildpadden. Een blauwe reiger vliegt op. En dan ineens, een ganzenkoppeltje met kuikens. Wat schattig!
We lopen door een kleinschalig landschap dat sinds de middeleeuwen nauwelijks is veranderd. En ja, ik zie een wit kontje van een ree! Het is al later op de ochtend, maar hij staat er nog steeds. Wat bijzonder. Via landgoed Nieuw Beerschoten, waar in de achtertuin een appartementencomplex staat (persoonlijk vind ik dat zonde), wandelen we verder.
Aan de overkant van de weg pakken we op de valreep ook landgoed De Breul nog mee. Het huis werd gebouwd in Engelse landhuisstijl en kreeg zijn huidige uiterlijk in 1927. Aan de achterkant ligt een bruggetje in Romeinse stijl uit diezelfde tijd. We lopen rond de vijver, waar de eerste rododendrons bloeien. De Breul maakt deel uit van de Stichtse Lustwarande, een reeks van meer dan honderd buitenplaatsen tussen De Bilt en Rhenen, aangelegd door rijke kooplieden uit Utrecht. Nadat we nog een blik werpen op de voorzijde van het huis, zit de wandeling erop. Tijd voor een pannenkoek op het terras!
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met het Routebureau Utrecht, landschap erfgoed Utrecht. Het Stoetwegenpad is te downloaden vanaf de website Routes in Utrecht.
Eerder liep ik in het Land van Belle van Zuylen, ontdekte ik de Hollandse Waterlinies bij Nieuwegein en ging ik op verkenning over het Boswachterspad van de Grebbelinie.
